Zwangerschapsverlies
Zwangerschapsverlies, het is iets wat je niemand toewenst. Het verdriet, het gemis... Het hele proces wordt zwaar onderschat.
Daarom deze aparte pagina. Om stil te staan bij het proces, emotioneel maar zeker ook fysiek.
Want is het eigenlijk postpartum als je geen baby'tje in je armen hebt?
Ik zeg 'FUCK YEAH' ! Vaak is dit net nog meer postpartum door het trauma werk dat erbij komt kijken.
Je lichaam is OOK zoekend naar de balans in hormonen, naar de oorspronkelijke omvang en plek van je baarmoeder, naar het genezen van je baarmoeder, naar wie je nu bent als mama. Ja, ook jij bent mama van dit zieltje. Voor altijd, in je hart.
Ik wil je graag helpen in dit proces. Enkele uurtjes jou dragen.
Door middel van zachte, warme, ontspannende massages waarin ook nog eens ruimte wordt gemaakt voor jouw verhaal.
Liefdevol herstellen.
Hoe, hoor ik je vragen? Wel, de postpartum behandelingen kunnen dus ook voor jou, aangezien ook dit postpartum is.
Wel pas ik ze nog iets meer aan, naar jouw noden en wensen.
Wist je bijvoorbeeld dat, afhankelijk van hoever je was, er veel meer opties zijn om de foetus te laten komen?
Eentje zonder medicatie, ziekenhuis en ingreep?
Moxa en bepaalde kruiden infusies kunnen dit stimuleren.
Iets wat koud, hard en droevig is kan ook op een zachte, warme, liefdevolle manier gebeuren.
Hieronder vertel ik kort mijn eigen persoonlijke ervaring met zwangerschapsverlies op 13 weken en wat ik miste in mijn herstel.
(Trigger warning: deze uitleg bevat een eerlijk beeld rond zwangerschapsverlies, alsook beschrijvingen van de effectieve fysieke gevolgen tijdens en na dit verlies. )
Trigger warning: deze uitleg bevat een eerlijk beeld rond zwangerschapsverlies, alsook beschrijvingen van de effectieve fysieke gevolgen tijdens en na dit verlies.
In 2022 werd ik voor het eerst mama van een jongen via keizersnede. Even ter verduidelijking: de keizersnede was niet gepland, dit is een belangrijk detail voor mij. Mijn man en ik hadden namelijk de wens meerdere kindjes te hebben en liefst niet te ver uit elkaar aangezien ik bij de eerste zwangerschap 35 was. De keizersnede betekende helaas dat ik, voor het helen van de wonde, best 12-18 maanden kon wachten voor een volgende zwangerschap.
Mijn lichaam dacht daar anders over en besloot op 7 maanden postpartum terug zwanger te worden. Het herstel van de keizersnede was nog volop bezig, ik werd stilletjes aan terug mezelf, had net mijn draai gevonden als mama toen plots... bam, een positieve zwangerschapstest.
Ik was dankbaar dat dit kon, omdat de eerste zwangerschap lang op zich heeft laten wachten. Tegelijk was er ook paniek. Paniek dat er dan een newborn en een peuter van 16 maanden zouden zijn EN daarbovenop ook nog het herstel van een keizersnede. Want zo kort na de vorige was een VBAC geen optie.
Mijn gynaecoloog liet me op 6 weken en 5 dagen op eerste controle komen om zeker te zijn dat het vruchtje zich niet gehecht had aan het litteken. Die eerste echo is bij mij nooit een mooie ervaring geweest. Ik heb overgewicht en de nadruk lag steeds daarop, elke slechte echo was plots ook mijn schuld. Bijgevolg is elke echo sinds die allereerste een stress moment geweest.
Toen was die eerste echo daar. En ook de flikkering van het hartje. Halleluja. We werden kort ingelicht over de gevolgen van een zwangerschap zo kort na een keizersnede en ik werd naar huis gestuurd met een zwangerschapsboekje en een nieuwe afspraak twee weken later op net geen 9 weken.
Ook deze tweede echo was een stress moment. Zoeken naar de foetus, want ja mijn aanwezig lichaamsvet geeft een slechtere beeldvorming. Na enkele minuten zoeken was daar eindelijk het geflikker van het hartje. Wat een opluchting.
Ik was zo ziek tijdens deze zwangerschap: overgeven, moe en misselijk. De zorg voor een baby van 8 maanden was echt zwaar en mijn buik groeide ontzettend snel. Doordat ik zo ziek was zei iedereen '"oh das een goed teken als je zo ziek bent' en dat stelde me gerust. Week 12 was er sneller dan gedacht en de week erna hadden we een afspraak voor de NIPT en een echo.
De assistente plaatste de stick op mijn 13 weken zwangere buik en ik zag geen grote baby, zoals ik dat had gezien bij de eerste zwangerschap. Ze probeerde een inwendige echo en ook hier kreeg ze geen goed beeld. "Ik laat de dokter het zelf even doen, zij heeft ook een beter toestel" De woorden gingen door mijn hart als een scherp mes.
De dokter deed onmiddellijk een inwendige echo met haar "beter toestel" en ook hier net hetzelfde. Ik wist hoe laat het was. Mijn man zei "wacht even tot we het hartje zien, schat". Terwijl ik hard kneep in zijn hand, kregen we een duidelijk beeld van de foetus, maar geen geflikker deze keer.
De Gynaecoloog deed een bloeddoorstromingscheck en deze liet duidelijk zien dat er geen was in de foetus maar wel de rest van de baarmoeder. En dan volgde de woorden "Sorry, er is duidelijk geen hartslag meer" En met die woorden en een hand op mijn ontblote knie, stortte mijn wereld in en begon ik te huilen " Ik wist het, ik heb al drie maanden een ander gevoel dan bij de eerste". De dokter probeerde de lengte van de foetus te meten om te kijken wanneer het gestopt was met groeien maar kreeg geen duidelijk beeld en zei " van wat ik kan zien is het rond de 9 weken gestorven dus een 2-3cm. kleed je maar even rustig aan en dan praten we even".
Huilend heb ik me aangekleed en nam ik plaats op de stoel langs mijn man. Mijn hoofd, mijn ratio nam over en zei "oké, 9 weken, dan zit het eigenlijk al 4 weken dood op. wat is de volgende stap?" Ze legde uit dat ik drie opties had: curretage, medicatie en naar huis of wachten tot de natuur zijn werk deed. Ik ging voor de medicatie want het was al vier weken dood. Het voelde niet goed om het vruchtje nog langer te laten zitten.
Ik werd naar een aparte kamer gebracht met de vroedvrouw en mijn partner, waar we de uitleg over de medicatie kregen, een folder over pril verlies en de medicatie. Ik moest wachten tot ze een afspraak ingepland had voor een opvolging en dat leek eeuwen te duren, elke minuut zag ik een zwangere mama voorbij lopen en elke keer brak mijn hart opnieuw.
36u na de echo moest ik medicatie opsteken. Dat was vrijdag 14/7/2023 rond 7u. Ze hadden gezegd dat het enkele uren tot enkele dagen kon duren voor het bloedverlies begon. De ene wat meer dan de anderen.
5minuten na het opsteken ging ik lichtjes dood van de buik en rugpijn, ik wist geen blijf met mezelf. En dan 15min later voelde ik iets stromen, ik rende naar het toilet, net te laat. Bloed, en niet zo'n beetje.
Vijf uur lang heb ik gepuft, overgegeven, gehuild en gebloed op het toilet. Toen moest ik rechtstaan want ik voelde men benen niet meer. Ik heb me op de zetel gezet met handdoeken want ik bloedde nog steeds. ik voelde dat er een klonter aankwam en rende naar het toilet, waar de klonter niet wou komen. Ik heb geperst en geademd maar hij kwam niet.
Ik heb uiteindelijk van mijn hart een steen gemaakt en de "klonter" eruit getrokken met mijn nagels, en voelde iets hard. Het voelde als een super lange tampon die ik eruit trok en dan... lag het in mijn handen.
Ik keek naar mijn hand vol bloed en zag dat het geen klonter was maar ons baby'tje, armpjes en beentjes. Na wat een eeuwigheid leek heb ik het baby'tje doorgespoeld na afscheid te nemen. En toen stopte ook het felle bloeden.
Uiteindelijk heeft het hele fysieke verlies nog aangesleept tot eind november voor alles weg was en ik de bevestiging kreeg dat alles mooi genezen was. Ik heb mijn dokter aangesproken over het gemis van menselijkheid en empathie bij haar en toen heeft ze me doorverwezen naar een ander ziekenhuis.
In mijn herstel wou ik, zocht ik naar begrip, rust, energie, antwoorden en hulp. Want het ging niet. Ik wou kraamzorg maar kreeg dit enkel als ik dit betaalde want na verlies had ik geen recht op kraamhulp. Ik wou rust in mijn hoofd en de spieren in mijn lichaam, die zo hard afgezien hadden na een weeënstorm en bevalling van vijf uur op een toilet, maar vond deze niet.
Twee jaar intense therapie en een prachtige opleiding tot postpartum behandelaar later kan ik eindelijk zeggen dat ik me terug mezelf voel. Niemand zou zich zo mogen voelen na een verlies. In zo een moment is het net NOG belangrijker om wel gehoord, gezien en gedragen te worden.
Dat wil ik doen. Ruimte maken voor jouw verhaal, want dat zal anders zijn dan het mijne. Maar ook ruimte maken voor zachtheid, begrip, empathie en liefde. Met heel veel warmte.
Laat me jou dragen, zodat jij terug thuis kan komen in jouw lichaam